Het is begin december. Na twee weken herstellen ben ik weer voorzichtig aan het werk gegaan. Op 30 november heb ik mijn werkzaamheden definitief en volledig hervat. Qua gezondheid gaat het steeds beter, hoewel mijn conditie nog achter blijft. Ik ben weer langzaam begonnen met hardlopen en wandelen. Met name het hardlopen ervaar ik als zwaar en kom ik regelmatig adem te kort. Dus hardlopen met beleid en in interval. Wandelen gaat ook steeds beter en ik ben de tien kilometer per dag gepasseerd.
Of ik mijn oude conditiepeil weer ga bereiken is een vraag. Op zich zit ik daar niet zo over in. Ik ben zestig jaar en de jaren tellen ook mee. In plaats van te kijken naar wat ik mis, kijk ik naar wat ik nog kan en dat koester ik.
De besmetting, de daaropvolgende ziekenhuisopname en de herstelperiode hebben me behoorlijk aan het denken gezet. Voordat ik besmet raakte was ik, achteraf gezien, misschien wel wat te naïef. Ik dacht dat het zo’n vaart niet zou lopen: was gezond, at gezond, geen overgewicht en erg sportief. Het bleek geen garantie te zijn. Gelukkig heeft het wel bijgedragen aan een spoedig herstel.
Ik draag nu bewust een mondkapje in openbare gebouwen, winkels en daar waar veel mensen samenkomen. Dat laatste probeer ik wel zoveel mogelijk te vermijden, maar soms lukt dat even niet. Denk bijvoorbeeld aan de markt, bij de kassa’s et cetera. Ik merk ook dat ik door het dragen van het mondkapje me meer bewust ben van waar ik op moet letten. Ik neem meer afstand en ga alleen in uiterste noodzaak naar een winkel.
Voor degenen die nog gezond zijn: blijf gezond. Voor de corona-ontkenners heb ik geen boodschap: zij leven toch in hun eigen bubbel met hun eigen gelijk. Totdat ze zelf getroffen worden. Voor de mensen die nu besmet zijn, en al dan niet in het ziekenhuis liggen: een spoedig herstel gewenst. Voor iedereen: een voorspoedig en gezond 2021 gewenst!
