Herstellen doe je niet alleen.
Het klinkt als een open deur intrappen en feitelijk ik het ook zo. Herstel vergt inzet van vele partijen, te beginnen bij jezelf. De artsen en verpleegkundigen kunnen alleen maar ondersteunen met onderzoek, medicatie en – in dit geval – met extra zuurstof en infuus. Tot zover de medische kant van het herstel want er zit ook een niet-medisch kant aan. Ik heb ervaren hoe betrokken de verpleegsters, artsen en het overige personeel was. Altijd even tijd voor een praatje, bij voorkeur in het Twents. Niet alleen over de infectie maar ook over andere, alledaagse zaken. Het ziekenhuispersoneel staat onder hoge druk en werkt zich een slag in de rondte. Maar ook zij zijn zich ervan bewust dat herstel niet alleen afhankelijk is van medicaties en therapieën. Juist die toegevoegde waarde, zoals het praatje, maken de opname dragelijk, doet je even vergeten dat je in quarantaine zit.
Net zo belangrijk is het thuisfront, welke letterlijk op afstand zit en niet op bezoek kan komen. Het contact via de app en de telefoon is zo waardevol en minimaliseert de afstand. Het klinkt gek, maar door het creëren van isolement kom je dichter bij elkaar. Je beseft hoe waardevol het contact is.
Last but not least de collega’s van het Regionaal Service Center in Enschede. De vele berichtjes en kaartjes voelen als een warme deken. Het toont de onderlinge betrokkenheid van de collega’s. Je staat er niet alleen voor, ook al ben je op dat moment alleen. Een operationeel expert die tijdens zijn vakantie regelmatig informeert naar de gezondheid. Het voelt zo goed.
Daarnaast zijn er meer factoren die bijdragen aan het herstel, waaronder de eigen positiviteit. Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik voor de besmetting in goede gezondheid verkeerde, een uitstekende conditie had en verder gezond leefde. Ik kon de infectie hiermee niet voorkomen, maar mijn levenswijze heeft zeker bijgedragen aan het snelle herstel. Nu is het verder herstellen en langzaam weer opbouwen. Tijd is hierin de bepalende factor: neem de tijd en overhaast niet. Gemakkelijk gezegd want zo ben ik niet. Ik wil vooruit, gas geven, maar merk ook dat de handrem er op staat. Loslaten wordt het nieuwe vasthouden. Vasthouden aan het feit dat het uiteindelijk weer goed zal komen, links om of rechts om. Er is nog weinig duidelijk over de gevolgen van corona, maar ik heb me voorgenomen om het maximale eruit te halen. En mocht het onvermijdbare zijn dat ik niet meer op het oude niveau kan sporten, dan verleg ik mijn blik naar wat wel kan. Mogelijkheden te over.
Het begon met een kuchje, die mijn leven op de kop zette.
Update: hoe gaat het nu?
